Rozdział 30 Ja byłem twoim aniołem stróżem.

Elena

 Wściekła kopnęłam odłamek szkła z żarówki w stronę drzwi. Nie byłam zła. O nie! Ja byłam wściekła. Straciłam jedyną rzecz, którą lubiłam, którą udało mi się po lubić po śmierci. Drzwi do pokoju otwarły się. Myślałam, że przejdzie przez nie pielęgniarka, ale w progu stanął Jonathan.  Mimowolnie uśmiechnęłam się. Musiało to wyglądać zabawnie. Uśmiechnięta dziewczyna pośród ostrych odłamków szkła. 
- Eleno. - podszedł do mnie i objął ramieniem. - Będzie dobrze. 
W tym momencie pierwszy raz miałam ochotę go spoliczkować. Będzie dobrze?! Mam rozumieć, że moje skrzydła wrócą na miejsce, mimo że są odcięte od ciała. 
- Elen...
- Chcę wrócić na ziemię. 
- To nie możliwe. - powiedział. - Ron zadecydował, że...
- A co mnie obchodzi co powiedział Ron?! 
- Elen...
- A mogę chociaż pójść się przejść, czy nie?
- Możesz.
Wyszłam jak najszybciej z budynku i usiadłam na ławce przed szpitalem. Sama, jak to dziwnie brzmi. Czy odtrącanie ludzi wychodziło mi najlepiej? Może nic nie umiałam poza roli ofiary? Chciałam tytko... no właśnie czego chciałam? Gdyby robili konkurs na najbardziej nie zdecydowaną dziewczynę myślę, że mogłabym wygrać. Spojrzałam na naszyjnik, który kiedyś ukradłam, kiedy obok mnie ktoś usiadł.
- Jak jest dojść do nas? 
Spojrzałam na Rona.
- Ty mi powiedz. Podobno jesteś taki mądry.
- Jestem przeciętny El. Kiedyś myślałem, że jestem nie omylny. Dostała mi się najlepsza podopieczna, jaką kiedykolwiek mogłem mieć. Może się przejdziemy?
Kiwnęłam głową, po czym wstałam i szłam drogą obok Rona.
- Co się stało potem? -zapytałam, po dłuższej ciszy.
- Dziewczyna była zdolna jak bestia, z bogatego domu i otoczona opieką. Nie martwiłem się o nią i rzadko kiedy zwracałem na nią uwagę, przez to kiedy umierała za późno zareagowałem, spadła z klifu wprost do wody. Nie miała szans na przeżycie. Woda przykryła jej ciało i kamienie, na które pewnie spadła.

 Zachrzaniłem pierwsze zadanie i z własnej woli nigdy więcej nie miałem podopiecznej. A przecież znałem ją jak otwartą księgę. Mam nadzieję, że mi wybaczy. Wybaczysz mi?
- Ja? Ale dlaczego ja?
- Elen. Ja byłem twoim aniołem stróżem.

Komentarze

  1. Veronica Hunter11 września 2016 21:21

    UUUUUUUUU RON?! No prosze, ale sie porobiło...
    Nie mogę się doczekać nexta! Więc pisz!!!!!

    OdpowiedzUsuń
  2. Elise Herondale25 września 2016 12:34

    O booże !! Teraz dopiero odkryłam tego bloga i jestem zafascynowana !! Zapraszam do mnie Idealny--czas.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Czytasz? Zostaw po sobie ślad.

Popularne posty z tego bloga

Przepraszam

Obraz
Kochani oficjalnie chcę potwierdzić, że pomimo tego, iż obiecałam, że nigdy tego nie zrobię, ogłaszam, że z powodu żałoby po moim jedynym przyjacielu Aleksie, ZAWIESZAM BLOGA NA RAZIE NA NAJBLIŻSZY MIESIĄC. Alex był moim kotem. Zawsze spadał mi na kolana, gdy pisałam rozdziały na blog. Całe ostatnie tygodnie spędziłam w wstawaniu w nocy i karmieniu oraz pojeniu go ze strzykawki. Ostatnimi dniami Alex już nie wstawał z koszka, wymiotował, gdy tylko wychodził ze swojego łóżeczka, to przewracał się na boki. Alex odszedł dziś w nocy około godziny 4, przegrał roczną walkę z przewlekłym zapaleniem nerek. Przewlekłe zapalenie nerek jest to choroba śmiertelna dla większości kotów i niestety nieuleczalna. Alex zachorował na nią rok temu, pomimo stałego leczenia nie dał rady. Obudził mnie w nocy swoim żałosnym miałczeniem, zaczął się krztuśić, kaszleć, wymiotować krwią, aż po godzinie zmagań wyzionoł ducha. Będzie mi go bardzo brakować, więc proszę zrozumiałem, że na razie nie mam na nic oc
Czytaj więcej

Rozdział 18 Już na zawsze obok niej.

Obraz
Elena   Jonathan odsunął się odemnie i przyjrzał mi się.  - Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem.  Przesunął się do mnie i znów mnie pocałował. W tej samej chwili ktoś zapukał do gabinetu. Jonathan przestał mnie całować i zaprosił gościa do środka.  W drzwiach ukazał się archanioł Michał. Jonathan gestem dłoni zaprosił go do środka.  - Witaj Eleno Carstair. - powiedział archanioł. - Mam przez ciebie sporo dodatkowej pracy.   - Przeze mnie? - spytałam. - Przecież ja tylko tu weszłam.  - Weszłaś bez anioła. Jak ty to...  - To tajemnica. - powiedziałam. - Razjel pewnie świetnie się bawi znając twoją tajemnice i robiąc ze mnie idiote.  - W końcu to pan tajemnic. - stwierdził Jonathan.  - Cóż, Jonathanie. Trzeba naprawić tarczę.  - Ups. - powiedziałam. - Ups? Tylko tyle masz do powiedzenia? - zapytał archanioł.  - Mhm. - powiedziałam. Archanioł zaśmiał się pod nosem. Był nawet miły, kiedy nie darłam się na niego. Jonathan usiadł obok mnie. 
Czytaj więcej