Rozdział 8 Zbyt zapatrzona w przeszłość?

zapraszam do zapoznania się z tymi informacjami

Elena

  Wróciłam zadowolona do domu. Bianka od razu zaczęła zagadywać w drzwiach frontowych. 

- Gdzieś ty łaziła? Dzwoniłam do ciebie chyba z dziesięć razy!

- W muzeum.

- A coś ty do diabła robiła w muzeum?

- No nie wiem Bian. Może oglądałam eksponaty?

- Jaaa. Ech. Przepraszam El.

- Mam cię informować o moich wyjściach?

- A mogła byś?

 Zaśmiałam się, ominęłam ją i weszłam do pokoju. Ku mojemu zdziwieniu Bianka poszła za mną. Uśmiechnęłam się pod nosem i zaczęłam wyciągać ciuchy na jutrzejsze spotkanie.

- Gdzie idziesz?

- Nigdzie. - odparłam.

- Przecież widzę. 

- Dziś nigdzie nie idę.

- Dziś? Umówiłaś się z kimś? 

- W pewnym sensie, ale nie tak jak myślisz. 

Bianka pisnęła z zachwytu. Podbiegła do mojej szafy i po dłuższej chwili, co ja gadam ona siedziała w moich ciuchach chyba z trzy godziny. Po tym czasie wybrała mi czarną bluzkę, jeansy, kurtkę koloru węgla, torbę pasującą do bluzki i brązowawe buty.

Wiedziałam, że nie mam wyboru i muszę to jutro ubrać. Szczerze, to byłam ciekawa, czy Jeremiemu spodoba się mój strój. Nie wiem dla czego, ale wydawał mi się znajomy. 

- I co o tym sądzisz? - spytała Bian czekając na moją odpowiedzi dotyczącą stroju.

- Może być.

- Może być? Może być? Czy w kwestii  ciuchów tylko tyle jesteś w stanie powiedzieć? Ech.

Uśmiechnęłam się przepraszająco. 

- To kto zaprosił cię na to "spotkanie"?

- Znajomy.

- Jaki znajomy? Myślałam, bez urazy, że znam cię tylko ja i ostatnio Jonathan.

- No widzisz, a jednak.

- Cieszę się, że ktoś się tobą zainteresował. Przecież jesteś śliczna, ale myślałam, że jesteś...

- Zbyt zapatrzona w przeszłość?

Bianka zrobiła zakłopotaną minę, przełknęła ślinę i powiedziała.

- Nie to chciałam powiedzieć.

Znam ją tak długo, że wiedziałam kiedy kłamie, a to była właśnie jedna z takich sytuacji.Mimo to uśmiechnęłam się do niej. Miała rację. Nie umiałam pogodzić się z tym, że nic nie pamiętałam. Zmarszczyłam czoło rozmyślając o tym, Bianka przytuliła mnie,a ja oddałam uścisk.

 - Przepraszam Elen. - szepnęła.

- Nic się nie stało.

Właśnie w takich chwilach wiedziałam, że jej potrzebuję. W końcu przyjaciel jest wsparciem w chwilach zarówno złych jak i dobrych, w takich chwilach jak ta.