Rozdział 3 Nie jest mi już zimno.

 Elena

 Usiadłam nad klifem i schowałam twarz w dłonie. Nie wiem dlaczego, ale z moich oczu leciały łzy. Smutek? Nie. Ja nigdy nie czułam emocji. Czułam powiew wiatru, który delikatnie mnie obejmował. Usłyszałam kroki za mną. Szybko wytarłam łzy o rękaw i obejrzałam się za siebie. Myślałam, że Bianka pobiegła za mną, jednak stał tam Jonathan. 

- Eleno. Wszystko dobrze? - zapytał nie ruszając się z miejsca.

- Tak. W porządku. - uśmiechnęłam się delikatnie i odwróciłam się w stronę końca klifu.

Jonathan przyjrzał mi się i po chwili wahania usiadł obok mnie.

- Piękny widok. - powiedział, a ja kiwnęłam twierdząco głową. - Dlaczego uciekłaś z tam tond? Coś się stało?

Kiwnęłam przecząco głową, a Jonathan westchnął.

- Wiesz, trudno mi będzie z tobą rozmawiać, jeśli będziesz tylko kiwała głową. 

Spojrzałam na niego nic nie mówiąc, a on zaśmiał się.

- Widzisz? O tym właśnie mówię! Czyżby nasza Elen straciła głos? 

Zamrugałam gwałtownie i uśmiechnęłam się.

- Och Eleno. Widzę, że nie doczekam się odpowiedzi od ciebie. Może opowiem coś o sobie? Może mi po prostu nie ufasz? Może nie chcesz rozmawiać z nieznajomym bez Bianki? Nic nie powiesz? 

Mogłabym już coś mu powiedzieć, ale postanowiłam zobaczyć co powie mi o sobie. 

- Dobrze. Więc słuchaj. Nie jestem najlepszym rozmówcą, ale mówi się trudno. Urodziłam się 19 marca 1827 roku w arystokratycznej, angielskiej rodzinie. Też jesteś z Anglii?

- Tak. - szepnęłam.

- No proszę odzyskałaś głos.

- Możesz coś jeszcze o sobie powiedzieć?

- Skoro nalegasz. Jako młodzieniec uczyłem się fechtunku i gry na fortepianie. Kiedy miałem 16 lat spotkałem miłość mojego życia. Nie było nam dane być razem. Zmarła dwa lata później. Zaciągnąłem się na jedną z bitew i proszę jestem tu.

Zadrżałam z zimna.

- Zmarzłaś? 

Nie czekając na moją odpowiedź Jonathan zdjął kurtkę i zarzucił mi ją na ramiona. 

- Dziękuje. 

- Chodźmy już. Bianka na pewno na nas czeka. 

Jonathan wstał z ziemi i podał mi rękę. Złapałam jego dłoń, a on pomógł mi wstać z ziemi. Doszliśmy do budynku. Bianka stała przy muzeum czekając na nas. Spojrzała na nas zdziwiona, a ja od razu zrozumiałam dlaczego.

Po pierwsze nie puściłam ręki chłopaka. Po drugie  miałam na sobie jego kurtkę. Szybko pościłam jego dłoń i zdjęłam kurtkę po czym oddałam ją właścicielowi.

- Nie jest mi już zimno. Dzięki.

- Nie ma sprawy polecam się na przyszłość. 

Uśmiechnęłam się i podeszłam do Bianki, po czym razem z dziewczyną wróciłam do domu.