Rozdział 4 Miałaś to słyszeć.

Elena

  Ledwo weszłyśmy do domu Bianka od razu zaczęła gadać o dzisiejszym dniu. W takich chwilach chciałam zakleić jej usta taśmą klejącą.

- Elen. Co sądzisz o moim nowym partnerze?

- Jest w porządku.  - odpowiedziałam.

- W porządku? Wiesz Eleno, jak dla mnie ktoś jest w porządku, to nie obściskuje się z nim.

- Bianko. Nie obściskiwaliśmy się. Jonathan pożyczył mi tylko kurtkę. 

- Tylko?

- Tak Bianko. Jonathan jest twój.

- Serio?

Zaśmiałam się cicho.

- Jeśli ci się podoba, to mi to nie przesadza.  Nie jestem nim zainteresowana. 

Bianka uśmiechnęła się i usiadła na kanapie. Salon w naszym domu był urządzony w dość staroświeckim stylu. Ściany pomalowano na kremowo, a meble były ciężkie i stare. Nie wiem co mogło się w nim komukolwiek spodobać.

  Był zupełnie inny niż mój pokój. Usiadłem obok Bianki. 

- Jest moim nauczycielem. - powiedziała.

Spojrzałam na nią jak na wariatkę. 

- Kto? - zapytałam.

- Jonathan Kepler, to mój nauczyciel.

- Żartujesz? - poczekałam chwilę na powiedzenie, ale się go nie doczekałam. - Wzięłaś mnie na misje, na której był twój nauczyciel?! Czyś ty powariowała?! Bianka!

- Uspokój się Eleno. Wyświadczam ci przysługę.

- Przysługę?! Oszalałaś?

- Jonathan nie jest taki jak inni aniołowie. Zainteresował się tobą. 

Prychnęłam i poszłam w stronę pokoju.

- Gdzie idziesz?

- Do pokoju. Wyjdę jak zmądrzejesz. - powiedziałam po czym dodałam. - O ile to nastąpi.

- Słyszałam to!

- Miałaś to słyszeć. 

- Osz ty podła. 

Bianka zerwała się na równe nogi, po czym zaczęłam mnie gonić. Weszłam do pokoju. Zamknęłam drzwi, a Bianka spróbowała je otworzyć. Po paru minutach anielica poddała się. Otwarłam drzwi. Wyszłam na paluszkach na korytarz. Pomyślałam, że anielica dała spokój, jednak się myliłam. Bianka naskoczyła na mnie i walnęła mnie poduszką. Nie pozostałam jej dłużna. Wbiegłam do pokoju. Złapałam poduszkę i oddałam jej. Czerwono włosa jednak była ode mnie silniejsza i zwaliła mnie na łóżko.

Zaśmiałam się, a Bianka usiadła obok mnie. Była jak moja starsza siostra. 

- Już się nie gniewasz? - zapytała.

- Nie. Już nie.

Jonathan

  Wszedłem do swojego pokoju i usiadłem na łóżku. Czy to możliwe, że znów mogę ją mieć przy sobie? Schowałem twarz w dłonie. tak długo jej szukałem, a ona mogła być tak blisko. Nie. To nie ona. A może jednak. Nie. Poświęciłem tyle lat, aby ją znaleźć, to nie może być ona. Mylisz się. Znasz ją. Wstałem i poszedłem do Rona, aby złożyć raport z misji. Ciekawe co powiesz skoro przez większość czasu byłeś z nią. Coś wymyśle. Zapukałem do gabinetu Rona i wszedłem do środka. Strażnik czasu siedział przy biurku. 

- Jak tam na misji z moją córką? - zapytał.

- Dobra, ambitna, mądra i... 

- I nie było cię przy niej. - dokończył za mnie.

- Tak. 

- Co cie zajęło mój chłopcze?

- Mroczna. Zająłem się mroczną. 

- Miranda Owens była zadaniem Bianki... - przerwałem mu.

- Nie Miranda. Bianka zajęła się panią Owens, a ja rozmawiałem z koleżanką Bianki, Eleną.

- Bianka nie ma koleżanek, a na pewno nie mroczną. 

Spojrzałem zdziwiony na Rona. Strażnik czasu uznał, że zwariowałem. Podpisałem papiery i przysiągłem, że będę się jej przyglądał przy następnej misji. Mimo to całą drogę do pokoju myślałem o Elenie i o tym, że Ron o niej nie wie. Musisz o niej zapomnieć. Nie mogę. Daj sobie spokój. Nie potrafię. Muszę dowiedzieć się o co chodzi z ą mroczną. To tylko kolejne zadanie. Na pewno? Tak.