Rozdział 14 Dla ciebie wszystko.

Elena

 Przeniosłam się do domu. Myślałam, że Jonathan jeszcze raz spróbuje ze mną porozmawiać, ale się pomyliłam. Weszłam do mojego pokoju. Ku mojemu zdziwieniu stał tam Jeremy.
- Cześć Elen. - powiedział z uśmiechem, stojąc przy oknie.
- Cześć. Co ty tu robisz? 
- Naprawiam okno. Spójrz.
Podeszłam do niego. Jeremy położył mi dłoń na ramieniu. Jednak bardziej zdziwiło mnie, że rzeczywiście chłopak naprawił szybę.
- Dziękuję. - szepnęłam i odwróciłam się w jego stronę.
- Dla ciebie wszystko. 
- To nawet uroczę, ale...
Nie zdążyłam dokończyć, bo Jeremy wplótł mi rękę we włosy i pocałował mnie. 
Zamurowało mnie, jednak po chwili sama nie wiem czemu, ale oddałam pocałunek. W głowię kręciła mi się jedna myśl. Zapomnij o Jonathanie. On tylko chciał się popisać. Zapomnij Elen. Potrzebowałam tylko kogoś, kto będzie mi bliski. Z każdym jego pocałunkiem wracałam do rzeczywistości. Elen, robisz to tylko, aby zrobić na złość Jonathanowi. Przywarłam dłońmi do torsu Jeremiego i odepchnęłam go od siebie.
- Co się stało Elen? - zapytał.
- Wybacz. Nie mogę...
- Ale dlaczego? Czy to przez niego?
- Nie wiem o kim...
- Doskonale wiesz o kim mówię. Spójrz na mnie Elen. Robię wszystko, abyś była szczęśliwa, a on. Co on ci dał? Nic! Jestem tu. Zawsze byłem obok. 
- Przestań. - pisnęłam.
- Boisz się prawdy. Boisz się tego co jest ci obce. I wiesz co ci powiem? Dążysz do prawdy, która nie jest taka jaka ci się wydaję. Prawda jest o wiele bardziej mroczna i przerażająca. Czy jesteś gotowa by ją poznać? 
Zapadła między nami niezręczna cisza, którą przerwał chłopak.
- Tak? Nie? Odpowiedz w końcu!
- Chyba tak. - szepnęłam.
- Nie. Nie jesteś jeszcze gotowa. Prawda powinna zostać zakopana raz na zawszę. Nie próbuj jej szukać El. Mówię to tylko dla twojego dobra. Przeszłość musi zostać zapomniana raz na zawszę. 
Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale chłopak zniknął. Usiadłam na łóżko i schowałam twarz w dłonie. Miałam nadzieję, że to kolejny z moich chorych snów. Chciałam się obudzić z tego koszmaru. Nie obchodziło mnie, czy Jeremy mówił o Jonathanie. Nie obchodziło mnie skąd zna mnie. Właśnie potwierdziło się to co od dawna myślałam. Świat posiadał tylko ciemne barwy, które zakrywają prawdę.

Komentarze

  1. Anonimowy13 lipca 2016 08:22

    Aaaaaa !!! Boże ale trzymasz w napięciu ! Dłuższych rozdziałów i tak dalej 👌

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Czytasz? Zostaw po sobie ślad.

Popularne posty z tego bloga

Przepraszam

Obraz
Kochani oficjalnie chcę potwierdzić, że pomimo tego, iż obiecałam, że nigdy tego nie zrobię, ogłaszam, że z powodu żałoby po moim jedynym przyjacielu Aleksie, ZAWIESZAM BLOGA NA RAZIE NA NAJBLIŻSZY MIESIĄC. Alex był moim kotem. Zawsze spadał mi na kolana, gdy pisałam rozdziały na blog. Całe ostatnie tygodnie spędziłam w wstawaniu w nocy i karmieniu oraz pojeniu go ze strzykawki. Ostatnimi dniami Alex już nie wstawał z koszka, wymiotował, gdy tylko wychodził ze swojego łóżeczka, to przewracał się na boki. Alex odszedł dziś w nocy około godziny 4, przegrał roczną walkę z przewlekłym zapaleniem nerek. Przewlekłe zapalenie nerek jest to choroba śmiertelna dla większości kotów i niestety nieuleczalna. Alex zachorował na nią rok temu, pomimo stałego leczenia nie dał rady. Obudził mnie w nocy swoim żałosnym miałczeniem, zaczął się krztuśić, kaszleć, wymiotować krwią, aż po godzinie zmagań wyzionoł ducha. Będzie mi go bardzo brakować, więc proszę zrozumiałem, że na razie nie mam na nic oc
Czytaj więcej

Rozdział 18 Już na zawsze obok niej.

Obraz
Elena   Jonathan odsunął się odemnie i przyjrzał mi się.  - Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem.  Przesunął się do mnie i znów mnie pocałował. W tej samej chwili ktoś zapukał do gabinetu. Jonathan przestał mnie całować i zaprosił gościa do środka.  W drzwiach ukazał się archanioł Michał. Jonathan gestem dłoni zaprosił go do środka.  - Witaj Eleno Carstair. - powiedział archanioł. - Mam przez ciebie sporo dodatkowej pracy.   - Przeze mnie? - spytałam. - Przecież ja tylko tu weszłam.  - Weszłaś bez anioła. Jak ty to...  - To tajemnica. - powiedziałam. - Razjel pewnie świetnie się bawi znając twoją tajemnice i robiąc ze mnie idiote.  - W końcu to pan tajemnic. - stwierdził Jonathan.  - Cóż, Jonathanie. Trzeba naprawić tarczę.  - Ups. - powiedziałam. - Ups? Tylko tyle masz do powiedzenia? - zapytał archanioł.  - Mhm. - powiedziałam. Archanioł zaśmiał się pod nosem. Był nawet miły, kiedy nie darłam się na niego. Jonathan usiadł obok mnie. 
Czytaj więcej